Keston Cobblers Club

Mumford and Sons, Fleet Foxes, Other Lives, Blitzen Trapper, allemaal vertegenwoordigers van een jonge generatie bands die putten uit de schatkamers van de folk en daar een eigentijdse draai aan gaven. Keston Cobblers Club deelt die wortels, deelt de passie voor folk. Samenzang, een rol van belang en stemmen die elkaar aanvullen en die ook individueel er staan. In tegenstelling tot de laatste worp van Mumford and Sons blijft Keston Cobblers Club op Wildfire de folkwortels trouw. Liedjes die variëren, soms klein gehouden, soms wat groter en grootser van opzet en ook, hier en daar, voorzien van stukjes zang waarvan je weet dat ze op festivalweiden meegezongen gaan worden, uit volle borst dan ook. Dat gebeurt al bij opener Laws en het is iets dat wel terugkomt verspreid over het album. Hoezeer dat heel vreugdevol kan zijn en samenzijn kan benadrukken, het kan ook scherpe randjes uit de muziek weghalen. Het gezelschap uit Kent blijft echter aan de juiste kant van die fijne grens en weet smaakvol te doseren op het hele album. Of het nu gaat om het titelnummer of het zeer zomerse St. Tropez, de band behoudt haar eigen karakter en buigt niet voor gemakzucht. Het ontegenzeggelijk gevoel voor melodie en liedjes schrijven, gaat bij broer en zus Lowe niet verloren voor massale samenzang. De fraai contrasterende stemmen van Matthew en Julia weten zich omringd door muzikanten die zowel traditionele instrumenten beheersen en die tegelijk ook elektronica zeer subtiel weten toe te voegen aan het kleurenpalet dat Wildfire is. Een kampvuur, een festivalweide, rode wijn, zoele lucht en op de bühne de klanken van Keston Cobblers Club. Een zomeravond kan zo mooi zijn. Net als dit album.